De zuidkust van Bonaire

Dinsdag 29 oktober 

Na het ontbijt zijn we op pad gegaan om de zuidkust te verkennen. Eerst zijn we naar de westkant van Lac Cai gereden. Daar zijn veel meer toeristen, zeker nu er een cruiseboot aan de kade lag. Het zag er heel aantrekkelijk uit, met meerdere stranden waar je kunt zwemmen en een paar gelegenheden om wat te eten of te drinken. Na een drankje zijn we weer verder gegaan en hebben de kust gezien waar in Nederland zoveel ophef over was omdat er zo veel vuil zou liggen. Over een paar kilometer strand, waar de golfstroom langs gaat, ligt inderdaad vuil wat vanuit de oceaan op het strand terecht komt, maar we kunnen niet zeggen dat het zo verschrikkelijk vies is. Die kustweg heet EEG boulevard, misschien wel naar de eigenaren van het aangespoelde vuil???? Er liggen hier stenen met prachtig gevormde tekeningen. De bouwsels op het strand betekenen dat degene die dit gemaakt heeft ooit weer terugkomt naar het eiland.
Daarna kwamen we langs de meren waaruit het zout gewonnen wordt. Hier is een broedgebied van flamingo's. Je hoeft hier op Bonaire echt niet te zoeken naar die mooie vogels, je komt ze overal tegen. Het water in de meren is roze en hoe dichter bij de zoutfabriek, hoe donkerder de kleur.
In de vroegste dagen van de zouthandel werden er grote vuren op het strand aangelegd om de kapiteins aan te geven waar ze moesten ankeren om het zout te kunnen laden. Later werden er 4 obelisken op het strand gemaakt, in oranje, rood, wit en blauw, in de kleuren van de Nederlandse vlag. Deze kleuren gaven aan waar ze moesten zijn voor de kwaliteit zout die ze wilden kopen. De boten gingen net buiten het rif voor anker. Op het strand moesten de vrouwen knielen, waarna er 2 mannen een zware mand met zout op hun hoofd plaatsten die zij daarna over een plank naar een kleine boot moesten brengen die het op zijn beurt weer naar de grote boot toebracht om te laden. De mannen op de grote boot zagen de vrouwen en hoorden hun zingen tijdens het werk waardoor ze de bijnaam kregen van zeemeerminnen. Het lied wat zij zongen is later een slaapliedje voor kinderen geworden.
Er waren huisjes voor de slaven gebouwd waar zij in konden slapen en hun spulletjes opbergen. Ik heb begrepen dat zij hier met zijn achten zittend naast elkaar in konden slapen! De gele en witte slavenhuisjes staan er nog.
Hierna zijn we nog even in de haven gaan kijken waar wij 9 jaar gelden met de boot hebben gelegen. De haven is er nog maar eromheen is heel veel afgebroken waar allemaal nieuwe bungalows en appartementen gebouwd worden. Toch leuk om hier weer even te zijn. Wim was net klaar met het werk op zijn boten, daar hebben we nog wat mee gedronken voor we thuis nog even lekker in het zwembad hebben gelegen.
Daarna was het weer tijd voor een "gelukkig uurtje" met Patrick en Judith, was gezellig!

Bij het vorige stukje zag ik dat er maar 3 foto's bijstonden terwijl ik er meer geplaatst had. Als je op laatste foto drukt kun je met het pijltje op de foto verder klikken en zo toch alle foto's bekijken.